“De vrijwilliger van VPTZ gaf rust”

Ivanka (25 jaar) werkt als wijkverpleegkundige bij zorgorganisatie Van Neynsel in Den Bosch en raadt haar eigen cliënten soms aan om vrijwillige palliatieve zorg van VPTZ’s-Hertogenbosch e.o. in te zetten. Daar ziet ze echt de meerwaarde van in. Toch, toen het haar zelf overkwam, dacht ze er eigenlijk te laat aan. Haar opa overleed in de eerste nacht dat de vrijwilliger van VPTZ kwam. “We hadden het eerder uit handen moeten geven, de vrijwilliger bracht een rust voor opa mee die wij niet konden geven.”

Opeens ging het allemaal heel snel

“Toen mijn opa terminaal werd en gesedeerd werd, ging alles eigenlijk heel snel. Mijn moeder en ik waren de enigen in de familie die konden waken. Mijn tante vond het te eng omdat mijn opa gesedeerd was. Na twee dagen en nachten vielen mijn moeder en ik echt om en dachten: “Dit houden we geen week meer vol.” Maar ja, we wilden opa ook niet alleen laten. Een collega van mij tipte mij en zei: “Waarom bel je VPTZ ’s-Hertogenbosch niet?” Gek, dat ik daar zelf helemaal niet aan gedacht had. Ik werk tenslotte zelf in de zorg. Toen heb ik ze direct gebeld. De coördinator zat nog diezelfde middag bij ons aan tafel en ‘s nachts al kwam de vrijwilliger. Het begrip dat ze toonden, dat was echt heel fijn.”

Veel meer dan de buurman die even komt

“De vrijwilliger van VPTZ was een hele fijne rustige man die mij veel vertrouwen gaf. Hij gaf ons echt het gevoel dat we rustig naar huis konden gaan. Je merkte gewoon dat dit niet de eerste keer was en dat hij wist hoe te handelen als er iets zou gebeuren. Dit was echt niet de buurman die even kwam opletten; hier stond iemand met kennis van zaken die goed geschoold was. Mijn moeder en ik hadden er een fijn gevoel bij.

Diezelfde nacht overleed mij opa, dus de inzet van VPTZ was heel kort. Maar zeker niet minder waardevol. Ik merkte dat die vrijwilliger gewoon heel veel rust bracht. Die rust die wij niet hadden omdat wij veel moesten regelen, had de vrijwilliger wel. Ik had het gevoel dat mijn opa ons er bewust niet bij wilde hebben. Nu kon hij, dankzij VPTZ, in alle rust aan het einde toegeven.”